nie do negocjacji

Mówiąc o warunkach „nie do negocjacji”, rozumiemy przez to ich zasadniczą przynależność do naszego charyzmatu, naszej duchowości i racji istnienia. Są one tak istotne, że obejście się bez nich oznaczałoby rezygnację z powierzonej nam misji, deformację naszej tożsamości i, bardzo możliwe, poddanie się duchowi świata[1], a tym samym zdradę cennej przyjaźni, do której powołał nas Chrystus.

Natomiast, jeśli te elementy zostaną wzmocnione we właściwej mierzi, wciąż będziemy źródłem wielkiej nadprzyrodzonej płodności dla naszej Rodziny Zakonnej, ofiarujemy naszej misji w Kościele niezmierzone zaangażowanie, siłę i skuteczność.

Pierwszym z owych warunkość jest „wyróżnione nabożeństwo eucharystyczne”[2]. Eucharystia, w której Chrystus jest rzeczywiście i sakramentalnie obecny, powinna być zawsze centrum naszego życia duchowego i apostolskiego. Każdy musi być czcicielem Chrystusa w Eucharystii oraz promotorem adoracji eucharystycznej i Mszy Świętej. W rzeczywistości nasza praca musi mieć na celu przyciągnięcie dusz do Niego.

Kolejnym charakterystycznym elementem jest to, że nasza duchowość jest uchowością poważną („nie maudlin”), o czym świadczy chociażby to, że praktykujemy ignacjańskie Ćwiczenia Duchowe”[3]. Kościół zdecydowanie zaleca praktykowanie tych ćwiczeń wszystkim chrześcijanom, aby uporządkować swoje życie zgodnie z Bogiem. Ta poważna duchowość przejawia się również w tym, że formujemy się według doktryny wielkich mistrzów życia duchowego, takich jak św. Jan od Krzyża i innych, a nie według pustych duchowości, które są atrakcyjne, czy modne.

Trzecim niepodlegającym negocjacjom elementem związanym z naszym charyzmatem jest posiadanie „opatrznościowej wizji życia”[4]. Nie oznacza to nic innego, jak żyć zgodnie z tym, co mówi św. Paweł: „Wszystko współdziała dla dobra tych, którzy kochają Boga”[5]. Umiejętność powiedzenia jak św. Piotr Julian Eymard i bycie o tym przekonanym, że „Bóg kocha mnie i predysponuje wszystkie moje kroki zgodnie ze swoją dobrocią… czy jest to radość czy smutek, pocieszenie czy osamotnienie, sukces czy porażka firmy, zdrowie lub choroba. A ponieważ to Opatrzność Boża kieruje moim małym statkiem, moim obowiązkiem jest podporządkowanie się Boskiemu Pilotowi, który zaprowadzi mnie bezpiecznie do portu niebieskiej ojczyzny”[6].

Dwa kolejne elementy odnoszą się do formacji, jakiej pragniemy dla członków naszej Rodziny zakonnej i która powinna nas odróżniać od innych: pierwszym z nich jest „posłuszeństwo wobec żywego Magisterium Kościoła”[7] wszystkich czasów.

Drugim elementem jest centralne znaczenie myśli św. Tomasza z Akwinu ma w naszej formacji oraz dorobku najlepszych tomistów takich jak ks. Cornelio Fabro: „Ponieważ dobro osoby polega na byciu w prawdzie i urzeczywistnianiu prawdy”[8]. Chcemy odejść od powierzchowności, próżnej ciekawości, od encyklopedyzmu, próżnej erudycji, która szuka szerokości, a nie głębi. Chcemy być mężczyznami i kobietami, którzy potrafią stanąć na wysokości zadania, potrafią oceniać doczesną rzeczywistość zgodnie z nadprzyrodzoną prawdą. Otaczająca nas rzeczywistość sprzyja temu by płynąć z prądem i tylko ci, którzy są dobrze ugruntowani w prawdzie i zdrowej doktrynie, mogą się temu oprzeć.

Jeśli chodzi o apostolat, różne są cechy charakterystyczne, które muszą świecić w duszy i w dziełach naszych członków. Jednym z nich jest to, co nazywamy „rzeczywistością gryzącą”. To nic innego, jak stawienie rzeczywistości wobec wizji nadprzyrodzony i przekształcenie jej zgodnie z duchem Słowa Wcielonego i zgodnie z wcieleniem. Staramy się stawić czoła ewangelizacji bez osłabiania wiary w to, co racjonalne, bez przekształcania sacrum w profanum, bez popadania w duchowość niematerialną. To, czego pragniemy, to aby Ewangelia przenikała kultury ludzi[9]. Dla których konieczna jest „odnowa życia pod wpływem łaski”[10]. Nie tak jak inni, którzy przyjmują obecną kulturę i wyrzekają się impregnowania jej Ewangelią[11].

Kolejnym elementem duszpasterstwa jest: „twórczość apostolska i misyjna”[12]. Gorliwość apostolska rodzi się z miłości… nie można kochać Boga, nie czując, jak płonie w sobie ogień apostolstwa. Miłość do Boga, która pozostaje obojętna na sprawy apostolskie, jest całkowicie fałszywa i iluzoryczna. Miłość jest twórcza, rozprzestrzenia się sama w sobie, nie marnuje żadnej okazji ani nie szczędzi wysiłku, aby czynić dobro. W tym celu chcemy intensywnie i twórczo zaangażować się w misyjną przygodę.

Kolejnym elementem, który nas charakteryzuje, jest „wybór placówek w misji”[13]. Bo naśladowanie Słowa Wcielonego „przynagla nas do pracy w miejscach najtrudniejszych (tych, do których nikt nie chce iść)”[14] .

Staramy się być hojnymi zakonnikami, skłonnymi do okazywania prawdziwego współczucia Chrystusa bratu, który cierpi na ciele i duszy. Z tego powodu „uczynki miłosierdzia, zwłaszcza wobec niepełnosprawnych”[15] są kolejnym niepodlegającym negocjacjom elementem naszej Rodziny Zakonnej.

Jest jeszcze jeden element, który w pewnym sensie jest obecny we wszystkim, co powiedzieliśmy powyżej, to znaczy duch radości, który musi w nas panować: radość, która od początku charakteryzowała nasz sposób życia.

Wreszcie jesteśmy maryjni. „Nabożeństwo do Dziewicy jest czymś właściwym dla charyzmatu, nie tylko ze względu na czwarte śluby, ale także ze względu na obecność Maryi we wszystkich naszych działaniach, od konsekracji, którą odnawiamy na każdej Mszy św., aż do zakończenia wszystkich naszych świąt z pieśnią do Dziewicy”[16]. Nie można należeć do Słowa Wcielonego i nie kochać Maryi.