GRYŹĆ RZECZYWISTOŚĆ

Przez wyrażenie „ugryzienie rzeczywistości”[1] rozumiemy skuteczną ingerencję naszej pracy apostolskiej w kulturę, którą staramy się ewangelizować. Ten aspekt jest niewątpliwie jednym z istotnych składników naszego zadania ewangelizacyjnego i tym, co nadaje naszej posłudze kapłańskiej charakterystyczny wydźwięk.

• Po pierwsze, ta „gryząca rzeczywistość” rodzi się i karmi poprzez sprawiedliwe rozważanie tajemnicy Słowa Wcielonego i wierność Jemu, bez czego cała nasza praca duszpasterska nieuchronnie zakończyłaby się rażącym niepowodzeniem.

Jesteśmy mocno przekonani – a doświadczenie nam to pokazało – że to właśnie znajomość Słowa Wcielonego – pielęgnowanego i pogłębianego w życiu modlitwy – daje nam „ten chrześcijański zdrowy rozsądek”[2], tę szczególną umiejętność swobodnego odczytywania znaków czasu w sposób wolny od wszystkich ziemskich pozorów. To właśnie ta znajomość Słowa Wcielonego – i mówimy to z pokorą i wdzięcznością – daje nam szczególną „wrażliwość” na ruchy kulturowe epoki, na specyficzne potrzeby misji, na problemy współczesnego świata i jego prądów myślowych, i czyni nas zdolnymi do nawiązania owocnego dialogu z kulturami[3], do których ewangelizacji jesteśmy wezwani, umiejąc udzielić pozytywnej odpowiedzi w świetle Ewangelii; wiedząc, jak cenić i doceniać różne sposoby, za pomocą których Bóg stara się komunikować z ludźmi, a ostatecznie skutecznie włączyć się tam, gdzie pracujemy apostolsko, ponieważ zawsze będzie prawdą, że „prawdziwa inkulturacja jest od wewnątrz poprzez odnowę życia pod wpływem łaski”[4]. Obce jest nam, abyśmy „przyjęli dzisiejszą kulturę, wyrzekając się przepojenia jej Ewangelią”[5], ponieważ zdradzilibyśmy naszą misję, czyli misję Kościoła: przyjmij wszystko, co ludzkie, przekazując ewangelię Jezusa Chrystusa, życie w łasce.

To samo włączenie w rzeczywistość, skoncentrowane na tajemnicy Słowa Wcielonego, oznacza, że nic, co jest autentycznie ludzkie, nie jest nam obce i że staramy się to przyjąć, aby przekazywać to, co boskie, wiedząc, że „to, co nie jest przyjęte, nie jest odkupione”[6]… i dlatego Słowo przyjęło doskonałą ludzką naturę.

Ten niepodlegający negocjacjom element znajduje odzwierciedlenie w różnych aspektach naszego życia zakonnego. I tak na przykład nasz plan formacyjny stara się wyryć Słowo Wcielone w umysłach i sercach naszych uczniów, aby ich życie było „żywą pamięcią o sposobie istnienia i działania Jezusa, Słowa, które stało się ciałem”[7]. Innymi słowy, Instytut promuje formację, która czyni z nas kapłanów zakonnych, którzy dzięki światłu wiary oświetlającemu ludzką rzeczywistość, są gotowi „gryźć rzeczywistość” z odwagą, to znaczy w całkowitej wierności Jezusowi Chrystusowi[8] w „poważnej (nie sentymentalnej)[9] duchowości”, która nie popada w zewnętrzne pozy, ostentację, fałszywy mistycyzm, sentymentalizm lub fałszywy pietyzm. Są gotowi wykraczać poza to, co rozsądne i przejść przez ciemne noce. Bo tylko w ten sposób nasi zakonnicy „będą mogli skutecznie przedstawiać narodom naszego Boskiego Mistrza i godnie i owocnie wypełniać misję”[10]. Tylko w ten sposób będą mogli „gryźć rzeczywistość”, wiedząc, jak skutecznie ją zmienić, głosić Jezusa Chrystusa, zgodnie ze specyficznym celem naszego Instytutu.

• Po drugie, to właśnie metafizyka tomistyczna pomaga nam nie uderzać na oślep w próżnię[11], to znaczy pozwala nam skutecznie przyczyniać się do tego, aby wiara była ucieleśniona w życiu i kulturze człowieka[12].

Dlatego członkowie Instytutu Słowa Wcielonego starają się nauczyć myśleć o rzeczywistości – od samego św. Tomasza, wchodzenia w dialog i polemiki ze współczesnymi problemami i myślicielami – aby w sposób zawsze twórczy dać się poznać innym bez wchodzenia w „kompromisy z duchem świata”[13]. Zadanie to staje się w tym czasie nieodzowne, biorąc pod uwagę progresywizm, który pustoszy Kościół „z powodu braku krytyki i rozeznania wobec nowoczesnych filozofii oraz asymilacji zasady immanencji”[14].

Wierzymy zatem, że metafizyka bytu, metafizyka dynamiczna, pozwalająca na pełną i globalną otwartość na całą rzeczywistość, aż do dotarcia do Tego, który wszystko udoskonala, wraz z duchowością chrystocentryczną i teologią, są to dwa narzędzia do odczytywania rzeczywistości społecznej przez światło Ewangelii i ofiarowania naszego wkładu w inkulturację Ewangelii.

Ta gryząca rzeczywistość bardzo ingeruje w nasze duszpasterstwo, ponieważ członkowie Instytutu poświęcają się, między innymi: głoszeniu autentycznych Ćwiczeń Duchowych (nie zapominając nigdy, że ich istotą jest przede wszystkim nawrócenie i właściwy wybór); głoszeniu misji (poszukiwanie nawrócenia grzeszników); nauczaniu katechetycznemu, zawsze starając się prowadzić dusze do poznania i miłości żyjącego Jezusa Chrystusa itd.

Podsumowując, od samego faktu, że Bóg stał się człowiekiem, nie przestając być Bogiem, członkowie Instytutu Słowa Wcielonego uczą się być w świecie „nie będąc ze świata”[15]. Idziemy w świat, aby go nawrócić, a nie mieszać się z nim. Wchodzimy w kulturę i kultury człowieka nie po to, by się nimi stać, ale by je uzdrowić i podnieść mocą Ewangelii, naśladując to, co czynił Chrystus: „Zdusił szatana, przyjął to, co ludzkie, i przekazał mu to, co boskie”[16].

Tak więc: „gryząca rzeczywistość” staje się nienegocjowalna, jeśli chodzi o ewangelizację.