POSŁUGIWANIE SIĘ MAGISTERIUM KOŚCIOŁA

Ponieważ Instytut narodził się w Kościele Katolickim i należy do Kościoła Katolickiego oraz dla Kościoła Katolickiego, członkowie Instytutu Słowa Wcielonego są formowani dla Kościoła.

Wynika z tego, że zakonnik Słowa Wcielonego „uznaje Papieża pierwszą i najwyższą władzą i wyznaje mu nie tylko posłuszeństwo, ale także wierność, synowskie posłuszeństwo, przylgnięcie i dyspozycyjność w służbie Kościołowi powszechnemu”[1]. Oddaje się całkowicie Kościołowi[2] i chce dążyć do doskonałości „w posłuszeństwie i miłości do Papieża i Biskupów, których Duch Swięty postawił, by rządzili Kościołem Bożym”[3].

W tym sensie nasze Konstytucje określają – i nie mogło być inaczej – że naszym szczególnym celem, jakim jest ewangelizacja kultury, musi być realizowany „zgodnie z nauczaniem Magisterium Kościoła”[4]. I stąd promieniuje ten element związany z niezbywalnym charyzmatem, jakim jest „posłuszeństwo wobec żywego Magisterium Kościoła wszystkich czasów”[5]. Otóż szukamy w skarbcu Magisterium Kościoła solidności, czystości i ścisłej normy wiary, której wymaga wzniosłe zadanie ewangelizacji.

W związku z tym uważamy za konieczne, aby nasi zakonnicy żywili się słowami wiary i dobrej nauki[6], głównie poprzez „miłujące poznanie i modlitewną zażyłość ze Słowem Bożym”[7], dzięki czemu uzyskają „świętą zażyłość ze Słowem, które stało się ciałem”[8] i aby byli formowani w „najściślejszej wierności Najwyższemu Magisterium Kościoła wszechczasów”[9], solidnie pouczeni w zdrowej teologii – która „pochodzi z wiary i stara się prowadzić do wiary”[10] – zbudowana na „głębokiej znajomości filozofii bytu”[11].

Jesteśmy przekonani, że prawdziwej ewangelizacji kultury nie da się wprowadzić w życie – ani nawet o niej pomyśleć – bez wierności wobec Magisterium Piotra i zjednoczonych z nim biskupów, czego dowodem są niezliczone cytaty z samych tekstów Magisterium … Ponieważ „Magisterium nie jest czymś zewnętrznym w stosunku do prawdy chrześcijańskiej, ani czymś nałożonym na wiarę; jest raczej czymś, co rodzi się z samej ekonomii wiary, ponieważ Magisterium, w służbie Słowu Bożemu, jest instytucją, której Chrystus pragnął pozytywnie, jako elementu konstytutywnego Kościoła”[12].

Rzeczywiście, nasze Konstytucje określają podstawowe elementy realizacji naszego specyficznego celu w Kościele, to znaczy przenikanie kultur Ewangelią, nie tylko nauczanie o Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes Soboru Watykańskiego II , ale także Adhortacje Apostolskie Evangelii nuntiandi i Catechesi tradendae, przemówienie Papieża św. Jana Pawła II do UNESCO i innych na ten sam temat, Dokument z Puebla, Encyklika Slavorum Apostoli, Encyklika Redemptoris missio, Posynodalna Adhortacja Apostolska Pastore dabo vobis, n. 55c; oraz wszystkie przyszłe wskazania, wskazówki i nauki zwyczajnego Magisterium Kościoła, które mogą być wydane w odniesieniu do specyficznego celu naszej małej Rodziny Zakonnej[13].

W ten sposób, z miłości do Chrystusa i Jego Mistycznego Ciała, zakonnicy instytutu poświęcają swoje „życie duchowe dla dobra całego Kościoła”[14] i poświęcają się „działaniu zgodnie z mocą i formą własnego powołania, tak modlitwą, jak i posługą apostolską, aby królestwo Chrystusowe zadomowiło się i utrwaliło w duszach i rozszerzyło się na cały świat”[15]. I tak czujemy i działamy „zawsze z Nim, zgodnie z nauczaniem i normami Magisterium Piotra i Pasterzy pozostających w komunii z Nim”[16], ponieważ wiemy, że jesteśmy wezwani do bycia świadkami komunii kościelnej (sentire cum Ecclesia) przez „przylgnięcie umysłu i serca do Magisterium Biskupów, wiernego przeżywania go i dawania jasnego świadectwa przed Ludem Bożym”[17].

Poświęcona pełnemu przeżywaniu tajemnicy Wcielenia Słowa nasza formacja intelektualna, ma na celu badanie prawdy i to właśnie żywe Magisterium Kościoła jest jednym z jej źródeł, w których gasimy pragnienie prawdy, ponieważ „Urząd Nauczycielski może mówić o 'prawdzie, którą jest Chrystus’”[18]. Rzeczywiście, nasza formacja odbywa się zgodnie z sumieniem i troską Kościoła, w pełnym posłuszeństwie wobec Następcy Piotra, ze szczerym szacunkiem dla jego nauczania i w wierności Stolicy Apostolskiej. W tym sensie zawsze starano się skierować członków Instytutu na studia w Wiecznym Mieście właśnie po to, aby byli na co dzień świadkami żywej tradycji wiary, jak ją głosi Stolica Piotrowa[19]. Wszystko to zawsze było znakiem rozpoznawczym naszej Rodziny Zakonnej.

Krótko mówiąc, nasza formacja, której celem jest wzniosłe poznanie Słowa Wcielonego, może odbywać się tylko „z wiarą i «w Kościele»[20], w ścisłej wierności Jego Magisterium”[21].

Postąpić inaczej byłoby nie tylko przeciwstawieniem się naszemu własnemu charyzmatowi, ale także samej racji bycia zakonnikami.