POBOŻNOŚĆ EUCHARYSTYCZNA

Espiritualidad Cristocéntrica y Eucarística

Specyficznym celem naszej Rodziny Zakonnej jest ewangelizacja kultury, to znaczy działanie na rzecz jej znaczy przemienianie jej w Chrystusie[1] i dla Chrystusa[2], a ponieważ jesteśmy przekonani, że „nasze nędzne tchnienie jest owocne i nieodparte tylko wtedy, gdy jest połączone z wiatrem Pięćdziesiątnicy”[3], członkowie Instytutu Słowa Wcielonego pełnią szlachetny funkcję „kochania i służenia oraz czynienia aby Jezus Chrystus był kochany i by mu służono… Zarówno fizyczne Ciało Chrystusa w Eucharystii, jak i Mistyczne Ciało Chrystusa, które jest Kościół”[4]. Ponieważ Chrystus w Eucharystii jest źródłem i centrum, stwórcą i podstawowym wyrazem kultury chrześcijańskiej[5]. Podobnie Święta Eucharystia jest źródłem i twórczą siłą komunii między członkami Kościoła[6].

Wiedząc także, że jesteśmy wezwani do bycia „innymi Chrystusami”[7] i uznając, że nie można tego osiągnąć bez znajomości Słowa, które stało się ciałem[8] ukrytym pod sakramentalną zasłoną, czujemy się przynaglani do nieustannej modlitwy i adoracji[9]. Dlatego w naszych wspólnotach adoruje się Najświętszy Sakrament przez godzinę dziennie, mając świadomość, że jest to nie tylko najświętszy i najsprawiedliwszy czyn[10], jaki możemy wykonać, ale także dlatego, że jesteśmy przekonani, że „chwila prawdziwej adoracji ma większą wartość i owoc duchowy niż najintensywniejsza działalność, choćby była to sama działalność apostolska”[11].

Tak więc ta piękna duchowość chrystocentryczna i eucharystyczna, która nas identyfikuje, wymaga autentycznego wychowania liturgicznego, prowadzącego do „pełnego, świadomego i czynnego”[12] uczestnictwa w Eucharystii. Ten aspekt jest wyraźnie widoczny w formacji, którą otrzymujemy i którą udzielamy w naszych domach formacyjnych, ponieważ uważamy, że „celebrowanie Eucharystii ma „istotne znaczenie” w formacji duchowej naszych seminarzystów[13] i jest to 'istotny moment twojego dnia’[14][15]. Jesteśmy o tym przekonani do tego stopnia, że możemy powiedzieć, że „seminarium to Msza”.

Dla nas „najważniejszą, najważniejszą rzeczą, jaką musimy robić na co dzień, jest uczestnictwo w Najświętszej Ofierze Mszy”[16], dlatego też „we wszystkich domach Instytutu Msza Święta jest centrum życia, jest słońce, które oświetla wnętrze życia, apostolat, pracę i wszelką działalność”[17]. W tym sensie wydaje się, że zawsze będzie się mocno podkreślać, że nasi księża muszą „być nauczycielami ars celebrandi i naszymi wyższymi seminarzystami, naszymi braćmi itd. nie szczędząc sił, aby żyć w jak najdoskonalszy sposób ars participadi”[18].

Ponadto, ponieważ „w zadaniu ewangelizacji kultury nie wystarczą wysiłki indywidualne lub pokoleniowe, ale konieczny jest wielki ruch, który rozwija się i pogłębia”[19], uważamy, że Eucharystia, oprócz tego, że jest „najgłębszym fundamentem jedności jako Rodziny Zakonnej”[20] popycha nas do misji i ona sama staje się centrum naszej opieki duszpasterskiej.

Innymi słowy, Eucharystia jest nie tylko źródłem miłości, ale w pewien sposób celem całego naszego apostolatu. Wszystkie nasze działania apostolskie – obozy, oratoria, apostolat edukacyjny, pielgrzymki, grupy młodzieżowe, misje ludowe itd. – mają jako istotny element wyraźną pobożność eucharystyczną lub przynajmniej jej sprzyjają.

Święta Eucharystia staje się wówczas „spełnieniem życia duchowego i kresem wszystkich sakramentów”[21], wszyscy członkowie Instytutu „chętnie udają się do każdego miejsca na ziemi, gdzie konieczne jest głoszenie Ewangelii i sprawowanie Eucharystii”[22]; aby proponować i promować we wszystkich środowiskach – w rodzinach, stowarzyszeniach świeckich i parafiach, a przede wszystkim w ośrodkach wychowawczych (zwłaszcza seminariach i uniwersytetach) i badaniach naukowych oraz w środkach społecznego przekazu – autentycznego duszpasterstwa świętości, która podkreśla prymat łaski i której centrum znajduje się w niedzielnej Eucharystii[23].

Wszędzie tam, gdzie nasi misjonarze sprawują opiekę duszpasterską parafii – czy to w środku dżungli, na terenach wiejskich, czy w wielkich metropoliach świata – pracują niestrudzenie „aby Najświętsza Eucharystia była centrum parafialnej wspólnoty wiernych”[24], i „karmią się pobożnym sprawowaniem sakramentów, w szczególności częstym przyjmowaniem Najświętszej Eucharystii i Sakramentu Pokuty”[25], promując także kult Eucharystii poprzez adorowaną przez wszystkich Najświętszego Sakramentu.

Uroczysta celebracja eucharystyczna w niedziele i święta nakazane, procesje eucharystyczne z odpowiadającym im „dialogiem eucharystycznym”, opieka nad trousseau liturgiczną itd. są one niczym innym, jak przejawami nacechowanej nas pobożności eucharystycznej, która nas charakteryzuje i którą chcemy się wyróżniać. Ponieważ zawsze będzie prawdą, że „w Najświętszej Eucharystii zawarte jest zasadniczo całe wspólne duchowe dobro Kościoła[26], 'to znaczy Chrystus’[27][28].

Kto uczestniczy we mszach sprawowanych przez członków Instytutu, dostrzega „styl sprawowania liturgii, w którym Słowo wciela się i w którym objawia się – sakramentalnie – Wcielony, w którym zawsze podkreślana jest obecność i działanie głównego Kapłana – samego Chrystusa, w którym dostrzega się, że zasadniczą postawą kapłana drugorzędnego jest postawa modlitewna – typowa dla tego, który jest postrzegany jako instrument zwykły i ułomny, podporządkowany głównej sprawie i podporządkowany jej celom – i w którym wszystkie widzialne elementy składają się na wspaniałe poznanie o Niewidzialnym”[29].

Krótko mówiąc: wiemy, że „w Eucharystii logika Wcielenia dochodzi do skrajnych konsekwencji”[30] i że w niej odnajdziemy światło, siłę i natchnienie niezbędne do urzeczywistnienia ogromnego dzieła Nowej Ewangelizacji, które nas czeka[31]. Dlatego nabożeństwo do Słowa Wcielonego obecnego w Eucharystii jest tak samo niezbywalnym elementem związanym z charyzmatem Instytutu Słowa Wcielonego i „platformą”, z której rozpoczynamy cudowną przygodę inkulturacji Ewangelią.

„Szczególnym celem naszej Rodziny Zakonnej jest ewangelizacja kultury, czyli praca nad jej przemianą w Chrystusie i dla Chrystusa”.

[1] Cf. Dyrektorium o duchowości, 122.

[2] Cf. Konstytucje, 13.

[3] Konstytucje, 18.

[4] Konstytucje, 7.

[5] Cf. Dyrektorium o ewangelizacji kultury, 244.

[6] Dyrektorium o duchowości, 294.

[7] Konstytucje, 7.

[8] Konstytucje, 231.

[9] Cf. Dyrektorium o życiu konsekrowanym, 226.

[10] Cf. Konstytucje, 139.

[11] Konstytucje, 22.

[12] Sacrosanctum Concilium, 48.

[13] Cf. Pastores Dabo Vobis, 48

[14] Cf. Ibidem.

[15] Dyrektorium Wyższych Seminariów, 224.

[16] Konstytucje, 137.

 

 

[17] Dyrektorium Niższych Seminariów, 14.

[18] Cf. Ks. C. Buela, IVE, Ars Participandi, rozdz 1.

[19] Konstytucje, 268.

[20] Dyrektorium o duchowości, 300.

[21] ŚW. TOMASZ Z AKWINU, S. Th., III, 73,3; cytowany w Dyrektorium z życia liturgicznego, 8.

[22] Cf. Ks. C. Buela, IVE, Sacerdotes para siempre, Częsc II, rozdz 3, 12.

[23] Cf. Dyrektorium o ewangelizacji kultury, 243-244.

[24] Dyrektorium Parafii, 59; zobaczyć KPK, ok. 528 § 2.

[25] Ibidem.

[26] Cf. Sw. Tomasz z Akwinu, S. Th III, 65, 3, ad 1.

[27] Sw. Tomasz z Akwinu, S. Th, III, 79, 1c.

[28] Dyrektorium życia liturgicznego, 6.

[29] Cf. Ibidem

[30] ŚW. JANA PAWŁA II, Przemówienie niedzielne (19.07.1981), 2; LUB (26.07.1981), 2.

[31] Cf. Dyrektorium o duchowości, nota 385; op. cyt. ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II, Orędzie na V stulecie pierwszej Mszy św. w Ameryce (12.12.1993); LUB (14.01.2094), 9.