Kim jesteśmy?
Instytut Słowa Wcielonego (IVE) jest katolickim duchownym instytutem zakonnym. Jego członkami są księża, klerycy i bracia. IVE została założona w Argentynie 25 marca 1984 roku przez księdza Carlosa Miguela Buelę. Został kanonicznie erygowany jako instytut zakonny na prawie diecezjalnym przez biskupa S.E.R. Andrea Marię Erbę, biskupa Velletri-Segni (Włochy), 8 maja 2004 r.
Obecnie jest rozprzestrzeniony na pięć kontynentów, pracując duszpastersko w 93 jurysdykcjach kościelnych w 44 różnych krajach.
Naszym powołaniem jest bliższe naśladowanie Chrystusa pod działaniem Ducha Świętego. Chcemy całkowicie oddać się Bogu jako naszej Najwyższej Miłości, szukając Jego chwały w nowy i szczególny sposób, dla zbudowania Kościoła i zbawienia dusz.
Chcemy jak najdoskonalej naśladować Jezusa Chrystusa, głównie w wypełnianiu trzech ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, kierując się miłością. Jednocześnie pragniemy wyrazić naszą miłość i wdzięczność do Najświętszej Maryi Panny, prosząc o jej niezbędną pomoc w przedłużeniu we wszystkim Tajemnicy Wcielenia i dlatego składamy czwarty ślub niewoli maryjnej na sposób
św. Ludwika Marii Grignion de Montfort.
„Jak najdoskonalej naśladować Jezusa Chrystusa w wypełnianiu ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa”.
Nasz charyzmat
Ze względu na własny charyzmat[1] Instytutu, wszyscy jego członkowie muszą działać, z największym posłuszeństwem Duchowi Świętemu i w ślad za Maryją, aby poddać Jezusowi Chrystusowi wszystko to, co jest autentycznie ludzkie, nawet w najtrudniejszych sytuacjach i najbardziej niekorzystnych warunkach; to znaczy jest to łaska umiejętności działania w szczególności, aby przedłużyć obecość Chrystusa w rodzinach, w edukacji, w mediach, w ludziach intelektu i we wszystkich innych uzasadnionych przejawach ludzkiego życia. Jest to dar uczynienia każdego człowieka „nowym wcieleniem Słowa” [2], będąc w istocie misjonarzami i należącymi do Maryi, maryjnymi.
Misją, otrzymaną od Założyciela i usankcjonowaną przez Kościół, jest pełne ukazanie konsekwencji Wcielenia Słowa, Jezusa Chrystusa, które „jest kompendium i korzeniem wszystkich dóbr” [3], zwłaszcza w szerokim świecie kultury, czy lepiej „ukazanie się człowieka jako osoby, wspólnoty, ludu i narodu” [4].
Nasza duchowość
Nasza duchowość [5] pragnie być zakotwiczona w świętej tajemnicy Wcielenia, tajemnicy Słowa, które stało się ciałem w łonie Najświętszej Maryi Panny. W taki sposób, abyśmy mogli powiedzieć, że nasza duchowość jest duchowością Osoby Słowa Wcielonego i Jego Matki, abyśmy w Duchu Świętym mogli zjednoczyć się z Ojcem. Z wyjaśnienia tajemnicy Słowa Wcielonego wypływają wszystkie zasady życia duchowego naszego Instytutu, zapisane w Dyrektorium Duchowości.
W naszym życiu i działaniu „imię, nauka, życie, obietnice, królestwo, tajemnica Jezusa z Nazaretu, Syna Bożego” [6] muszą dominować, abyśmy nie stawiali niczego ponad Jego miłość.
„Nasza duchowość chce być zakotwiczona w świętej tajemnicy Wcielenia”.
Niewola maryjna
To poświęcenie się Maryi, poprzez czwarty ślub, staje się „matczyną niewolą miłości”, zgodnie ze sposobem przedziwnie wyrażonym przez św. Ludwika Marię Grignion de Montfort. Taka niewola nazywana jest przez Niego „niewolą woli” lub „miłości” [7], ponieważ w wolności i dobrowolnie, kierując się jedynie miłością, składamy Maryi wszystkie nasze dobra i siebie w ofierze, a przez Nią oddajemy siebie samych Jezusowi Chrystusowi. Chodzi tylko o odnowienie, w sposób pełny i świadomy obietnic złożonych na chrzcie świętym, w którym przyoblekliśmy się w Chrystusa[8], i w profesji zakonnej.
Poprzez tę niewolę miłości ofiarowujemy Chrystusowi przez Maryję nie tylko nasze ciało, naszą duszę i nasze dobra zewnętrzne, ale także nasze dobre uczynki, przeszłe, obecne i przyszłe, z całą ich wartością zadośćczyniącą i zasługującą, aby Ona dysponowała wszystkim według swego upodobania[9], pewni, że przez Maryję, Matkę Słowa Wcielonego, musimy iść do Niego, Jezusa i że Ona ukształtuje „wielkich świętych” [10].
Nasz założyciel
Ojciec Carlos Miguel Buela urodził się w Buenos Aires 4 kwietnia 1941 r., a święcenia kapłańskie przyjął 7 października 1971 r. Uczył teologii i Pisma Świętego w różnych seminariach i szkołach w Argentynie, takich jak Wyższy Instytut Kultury Katolickiej (Rosario) i na Argentyńskim Uniwersytecie Katolickim oraz oddał cenną posługę w parafiach Nuestra Señora de la Merced i Nuestra Señora del Rosario (diecezja San Martín, Buenos Aires). Był kierownikiem duchowym i profesorem niższych seminariów duchownych oraz w Diecezjalnym Seminarium San Rafael (Mendoza). W tej diecezji założył zgromadzenie zakonne „Instytut Słowa Wcielonego”, żeńskie zgromadzenie zakonne „Służebnice Pana i Dziewicy z Matará”. Dla obu instytutów założył w San Rafael domy formacji zakonnej, życia kontemplacyjnego, dzieła miłosierdzia, szkoły.
Napisał kilka książek, między innymi: „Katechizm młodzieży”; „Młodzi w trzecim tysiącleciu”; „Maria de Luján”; „Chleb Życia Wiecznego i Kielich Wiecznego Zbawienia”; „Jan Paweł Wielki”; „Słudzy”; „Moja Parafia”; „Ars Participandi”; „Fatima, I słońce tańczyło”; „Arcydzieło Ojca”; „Ćwiczenia duchowe i nowa ewangelizacja”; itp. Był kaznodzieją i wielkim promotorem Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego Loyoli.
„Poprzez tę niewolę miłości ofiarujemy Jezusowi Chrystusowi, przez Maryję, nie tylko nasze ciało, duszę i dobra zewnętrzne, ale także nasze dobre uczynki, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość…”.
[6] Paweł VI, Evangelii nuntiandi, 22.
[7] Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, 70.72.
[8] Cf. Ga 3,27.
[9] Cf. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, 121-125.
[10] Ibidem, 47.