Apostolisch leven

Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u (Joh 20,21). De trouw aan de missionaire opdracht van Jezus Christus, wat inhoudt Zijn zending voort te zetten, is de grondslag van onze missionaire roeping als Kerk en als Instituut. “‘De universele zending van de Kerk komt voort uit het geloof in Jezus Christus’[1]. Als dit geloof in Jezus Christus wordt vervalst, wordt de zending vervreemd en is niet langer ‘zending van de Kerk’. Integendeel, het juiste geloof in het Mensgeworden Woord is de mijlpaal waarop de hele dynamiek van de missie berust.” [2]

“De geestelijke gave, die de priesters bij hun wijding hebben ontvangen, bereidt hen niet slechts voor op een beperkte en begrensde zending, maar op een alomvattende en universele heilszending ‘tot het uiteinde der aarde’ (Hand 1,8); want elke priesterlijke bediening deelt in de universele omvang van dezelfde zending, die Christus aan de apostelen heeft toevertrouwd.” [3]

“De missionaris is een man van naastenliefde: om aan elke mens te kunnen verkondigen dat deze door God bemind wordt en ook zelf kan beminnen, moet hij aan allen getuigenis van naastenliefde afleggen, door zijn leven voor zijn naaste te geven. […] Zoals Christus moet ook hij de Kerk liefhebben: Christus heeft de Kerk liefgehad en zich voor haar overgegeven (Ef 5,25).” [4]

“Wij kunnen niet rustig blijven toekijken als wij denken aan de miljoenen broeders en zusters die ook verlost zijn door het bloed van Christus, maar leven zonder Gods liefde te kennen. Zowel voor de afzonderlijke gelovige als voor de gehele Kerk moet de zaak van de missie op de eerste plaats komen, omdat zij de eeuwige bestemming van de mens betreft en beantwoordt aan het geheimvolle en barmhartige plan van God.” [5]