Życie apostolskie

Jak Ojciec Mnie posłał, tak Ja was posyłam (J 20,21). Wierność misyjnemu nakazowi Jezusa Chrystusa, która zakłada kontynuowanie Jego misji, jest podstawą naszego misyjnego powołania jako Kościoła i jako Instytutu. „‘Powszechna misja Kościoła rodzi się z wiary w Jezusa Chrystusa” [1]. Jeśli ta wiara w Jezusa Chrystusa zostanie sfałszowana, misja także zostanie zafałszowana i nie będzie już „misją Kościoła”. Wręcz przeciwnie, właściwa wiara w Słowo Wcielone jest kamieniem milowym, na którym opiera się cała dynamika misji” [2].

„Duchowy dar, który kapłani otrzymali podczas święceń, nie przygotowuje ich do ograniczonej i ścisłej misji, ale do powszechnej i bardzo szerokiej misji zbawienia «aż po krańce ziemi», ponieważ każda posługa kapłańska uczestniczy w tym samym powszechnym zakresie misji powierzonej przez Chrystusa Apostołom” [3].

„Misjonarz jest człowiekiem miłości: aby każdemu głosić, że jest kochany przez Boga i że on sam może kochać, musi dawać świadectwo miłości wobec wszystkich, poświęcając swoje życie dla bliźniego. […] Jak Chrystus musi kochać Kościół: Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie (Ef 5,25)” [4].

„Nie możemy zachować spokoju, gdy myślimy o milionach naszych braci i sióstr, także odkupionych krwią Chrystusa, którzy żyją nie znając miłości Boga. Dla każdego wierzącego, jak również dla całego Kościoła, sprawa misyjna musi być na pierwszym miejscu, ponieważ dotyczy wiecznego przeznaczenia człowieka i odpowiada tajemniczemu i miłosiernemu zamysłowi Boga” [5].