Niższe Seminarium Duchowne

W swoim liście Pastores dabo vobis św. Jan Paweł II napisał: „powołanie do kapłaństwa często przejawia się wcześnie w dzieciństwie lub wczesnej młodości”.

Św. Tomasz z Akwinu, starając się wyjaśnić, dlaczego Chrystus umiłował św. Jana Apostoła w szczególności ze względu na jego „młodość”, napisał: „Pozwala nam to poznać, jak Bóg miłuje w szczególny sposób tych, którzy oddają się na Jego służbę od pierwszej młodości ”[1]. To jest powód, dla którego Kościół ustanowił niższe seminarium duchowne, w którym młodzi ludzie, którzy wykazują oznaki powołania, mogą je rozeznawać, mogą się uczyć i przygotowywać się do dalszej formacji w seminarium wyższym.

Celem tego jest, aby młody człowiek mógł stać się bardziej świadomy swojego powołania, rozeznać, czy Bóg go powołuje i pielęgnować to powołanie w zdrowym i sprzyjającym środowisku. Jest to cenna praca wychowawcza: młodzi otrzymują z jednej strony formację w szkole odpowiedniej do ich wieku, a z drugiej przygotowanie do tego, jaka będzie ich przyszła formacja kapłańska. Życie kleryków niższych to wiele aktywności, takich jak wycieczki kulturalne i sport. Kieruje nimi kapłan Instytutu, który jest przełożonym ich formacji, a towarzyszą mu inni zakonnicy, którzy mu w tym pomagają. Instytut oferuje im dom, w którym żyją razem, w stylu życia, który przygotowuje ich do życia konsekrowanego, poprzez naukę, modlitwę i rekreację. Uczniowie odwiedzają rodziców w określonych porach roku.